Tankar ved eit tastatur

No er eg “endeleg” ferdig med genseren min! Eg har brukt 28 dagar på han, og kjeda meg litt før eg kom til mønsteret, men strikkinga har gått veldig raskt no på slutten, mellom anna takka vere VM … Slik såg det ut i går morges:

Og eg kom i mål samstundes som Petter Northug i dag:

Passforma er heilt fantastisk, slik rundfellingsgensrar ofte er! Definitivt ein ny favoritt, men eg veit ikkje om eg strikkar ein til med det same. Det var rundt rekna ein million lause tråder etter mønsteret …

Garn og mønster kjøpte eg hjå Birgirsdottir. Eg tinga det ein morgon, og formiddagen etter låg det i postkassa. Betre kan det ikkje gjerast! Løp og kjøp viss du likar genseren.

Ta meg med på tur:

Når tur-selen er på, ventar han i spenning. Diverre (eller heldigvis?) har ikkje biletet lyd, elles hadde de høyrd pistringa!

Det vart ein kort tur, grunna kald vind og sol som forsvann! Det kan henda hunden prøver å finna ly:

Det er nesten så han har nasen meir under enn over snøen på tur!

Då eg kom heim var det tid for dette:

No skal eg kosa meg vidare!

Even går ponnikurs på Sandslia ridesenter, og i dag var dei ute på tur. Shettis i djupsnø er eit interessant syn, og eg er veldig lei meg for at eg ikkje hadde med kamera! Men for å seie det slik; det kan hende ponnien vart kald på magen! Dessutan var det god trening for Mor. Det er nesten så eg ikkje trur eg treng step-trimmen min i kveld. Men jau då, eg skal dit! Må berre slappe av litt fyrst … Eg har jo til og med kjøpt meg Flotte Sko:

Lekre, ikkje sant?

Og når eg kjem heim, har mannen satt DVD-opptakaren på pause så vi kan sjå “Sporløst forsvunnet” i lag. Eg gler meg!

På pinnane no har eg forresten denne:

Med den farta eg har på strikkinga for tida, vert den ferdig til neste år …

Med åtte roser
Åtte roser vil jeg gi deg:
Én fordi du er så pen.
Én for alle drømmer i deg.
(Lar du meg få plass i én?)
Én fordi du er en hulder.
Én fordi du er en ånd.
Én for trykket av din skulder.
Én for varmen av din hånd.
Én for håpet, én for slottet
vi skal bygge: Det blir åtte -
åtte roser som vil tørste
efter å få være nu
hos den niende og største
ville rose – som er du.

Andrè Bjerke

God morsdag i morgon til alle mødre der ute! Og takk til Mannen for flotte roser.

Ofte når eg er på tur heim etter arbeidstid, slenger eg ut av meg at eg skal “heim for å sjå om nokon har laga middag til meg”, og ofte når eg seier dette får eg reaksjonar som “Åh? Er du så heldig du?” eller “Har du verkeleg ein mann som lagar middag?” Dette undrast eg litt over, for sist eg undersøkte, så åt vi jo middag både eg og mannen, så kvifor i all verda skal han då ikkje laga den? Hadde han fått same reaksjon dersom han hadde sagt dei same orda? Neppe! (Han derimot opplevde at det vart teke som ein fleip då han hadde sagt at han skulle heim og lage middag …)

Eg veit ærleg tala ikkje om Mannen er så veldig glad i å laga middag, men han har stort sett eit langt større tolmod enn meg ved komfyren. Han kan ta seg tid til å laga middagar eg ikkje orkar tanken på å byrja med ein gong, det mest tidkrevande eg lagar trur eg er klubb og duppe, men det er berre når eg har ein fridag. (Dessutan påstår Mannen at han ikkje får til å laga det, og eg let som om eg trur han. Noko kan eg òg gjera)

Eg er forresten så heldig at eg har fri både torsdag og fredag, og i og med at Mannen visstnok skal på skulen desse dagane, må eg nok ta meg av middagen då. Og eg trur det må bli klubb og duppe ein av dagane, for eg vart så svolten då eg såg dette biletet:

Eg vart tagga av Ellen til å fortella 25 ting om meg sjølv. Her er Unytting Viten om Monica:

1. Eg er 31 år
2. Eg vart fødd på ein torsdag
3. I følge Ketilbror var det eit program om eit menneskets liv, frå fødsel til død, på barne TV den dagen eg vart fødd
4. Mamma ville eg skulle heite Hildegunn
5. … men resten av familien nekta
6. Som barn var eg glad for det
7. men som vaksen trur eg kanskje eg heller ville ha vore Hildegunn. Då hadde eg iallfall ikkje hatt 11741 namnesøstrer (berre 1915, faktisk!)
8. Eg brukte lang tid på å finna ut kva eg skulle bli “når eg vart stor”
9. Eg byrja på sjukepleien i 2004
10. -avdi venninna mi sa vi skulle gå der i lag
11. Venninna mi kom ikkje inn på studiet, men eg fullførte
12. og fekk jobb rett etter at eg var ferdig.
13. Eg arbeider på sjukeheim
14. i 75% stilling
15. og trivast med det.
16. Eg har to ungar sjølv
17. og tre “bonusungar”.
18. Eg likar livet som storfamilie
19. og 40% av tida bur vi 6 menneske her.
20. Noko av det beste eg veit, er å ha ein rolig formiddag heime
21. så eg kan ha tid til hobbyane mine
22. men det er ikkje så ofte.
23. Eg drøymer om eiget hus
24. som er skreddersydd i forhald til alt det vi treng,
25. men enn så lenge er eg særs nøgd med det livet vi har!

Eg vel å ikkje tagga nokon spesielle denne gongen, men viss du ikkje har teke denne enno, er du hjarteleg velkomen til å ta den med deg!

Eg er ikkje heilt sikker på kven som peika meg i retning av bloggen “Har du glemt meg, mamma?”, men eg er veldig glad eg hamna der!

Bloggen omhandlar det å vere pårørande til ei relativt ung kvinne med demens. Det er dotttera sine tankar og røynsler vi får høyra om, og eg har lese og lese og lese. Eg trur faktisk eg har vore igjennom alle postane. Det er tankevekkande lesing for oss som er på “den andre sida”. Vi får høyra om korleis det opplevast når ein som pårørande ikkje vert høyrd, korleis det er å gradvis miste nokon som står ein nær, og ikkje minst kva som skal til for at den pårørande opplever at hennar næraste har det godt. Helsepersonell bør ha denne bloggen i leselista si. Det bør forresten dei fleste andre òg …