Tankar ved eit tastatur

Både Nrk og TV2 har intervju med Jesper Juul i dag, og det er merkeleg korleis eg kan vere både samd og usamd med denne mannen. Det gjer jo at eg må spekulere i om det er tolkinga (mi eller journalisten si) av han som er ulik frå den eine saka til den andre, eller om det rett og slett er slik at det han seier til Nrk i dag er fornuftig, medan det han seier til TV2 er særs merkeleg …

“Steforeldre bør ikke oppdra eller bestemme over samboerens barn, mener familieterapeut Jesper Juul” i følge TV2. Nehei? Og korleis i all verda skal vi få livet i “nyfamilien” til å fungera då?

Klart eg kan prøve å vere ein god rollemodell, men det åleine er i mine auge ikkje nok alltid. Eg må innrømma at eg bestemmer over alle ungar som er i mitt hus, anten det er mine, sambuaren sine, naboungar eller andre. Dette gjer eg i kraft av å vere vaksen, ikkje i kraft av å vere ein forelder. Og når avgjerder skal fattast, er det den som vert råka av konsekvensen som må få lov å avgjera det. Til dømes; dersom min son spør om han får gå på sfo (det er poppis!), og eg er borte heile den gjeldande dagen, så er det då den vaksne som er heime som må få lov å avgjere dette. Og dersom stua flyt av rot når eg kjem heim til bonusungane mine, så ber eg dei sjølvsagt om å rydde opp etter seg. Og dette skjønar jo ungane òg. Men det ser det ikkje ut til at Jesper Juul gjer, og det finn eg litt merkeleg.

Dersom vi ikkje kan oppseda eller bestemme over bonusungane våre, blir vi buande som to einslege foreldrar, utan å kunne leva som ein vanleg familie, og dette synast eg kjennast meir merkeleg enn omvendt. Eg har forresten sjølv ein bonusfar, og eg trur årsaka til det gode forhaldet oss i mellom er nettopp det at han var med på å oppseda meg og setje grenser. Hadde han ikkje gjort det, hadde han ikkje vore noko(n) eg kunne ha tillit til.

– Egentlig burde heller ikke foreldrene oppdra barna sine, for oppdragelse er ofte nedverdigende irettesettelse. Men fordi barna elsker sine foreldre tåler de det, mener familieterapeuten.

Eg er ikkje heilt sikker på om det er slik årsakssamenhengen er. Eg trur ikkje vi elskar foreldra våre på trass av at dei oppsedar oss, men at vi elskar dei òg på grunn av at dei gjer nettopp dette. Grensesetting skaper tryggleik, og oppseding er grensesetting.Så, Jesper, eg kjem nok til å halda fram med å oppseda og bestemme over bonusungane mine, så håpar eg dei ikkje får varige mén av det seinare …

This entry was posted on Monday, September 20th, 2010 at 17:59 and is filed under Tankar. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.